یوهَنّائے سئیمی کاگد  
 1
دْرود 
 1 چه کِلیسائے کماشئے نێمگا په دُردانگێن گایوسا که په دل منا سکّ دۆست اِنت. 
 2 او دُردانگ! دْوا کنان که تئیی سجّهێن کار په شَرّی دێما برئونت و تئیی جسم و جان، هم تئیی روهئے پئیما دْراه و سلامت ببیت.  3 باز گَل و شادان بوتان که لهتێن سنگت آتک و گواهیاِش دات که تئو راستیئے وپادار ائے، بزان وتی زِندا راستیئے سرا گوازێنگا ائے.  4 هچ چیزّ منا چه اِشیا گێشتر شادانَ نکنت که بِشکنان منی چُکّ راستیئے سرا زِندَ گوازێننت. 
براتانی مَدت کنگ 
 5 او دُردانگ! تئو براتانی*  1:5 «براتئے» مانا هر باورمند اِنت، مردێن و جنێن. سجّهێن کاران گۆن وپاداریا کنئے، تُرے آ بێگانگ ببنت.  6 آیان، باورمندانی دێما په تئیی مِهرا گواهی داتگ. اے سکّێن شَرّێن کارے بیت که تئو آیان هما پئیما سات و سپرا رئوان بکنئے که هُدائے رزا اِنت.  7 چیا که آ په هما نامئیگی†  1:7 بزان ایسّا مَسیهئے نام. سر گپتگاَنت و چه ناباوران‡  1:7 اَسلیگێن یونانی نبشتانکَ گوَشیت: «چه درکئومان». کُمکے نگپتگِش.  8 گڑا ما باید اِنت چُشێن مردمان مَدت بکنێن، تان ما په راستیئے دێما برگا همکار ببێن. 
 9 چیزّے په کِلیسایا نبشتگُن، بله دیوتْریپیس که مستریئے لۆٹۆک اِنت، مئے اِهتیارا نمَنّیت.  10 وهدے وت بیایان، آییئے کارانی هساب و کتابا کنان، چیا که مئے هِلاپا درۆگێن بُهتام شنگ و تالان کنگا اِنت. په اینچُکا هم بسَّ نکنت، براتان وشّآتکَ نکنت و آ دگران هم که براتان وشّآتک کنگَ لۆٹنت په اے کارا نئیلیت و آیان چه کِلیسایا درَ کنت و گلّێنیت. 
 11 او دُردانگ! بدیئے رَندگیریا مکن، نێکیئے رَندگیریا بکن. هرکَس که نێکیَ کنت چه هُدائے نێمگا اِنت، بله آ که بدیَ کنت هُدایی ندیستگ.  12 سجّهێنان، دیمیتْریوسئے بارئوا شَرّێن گواهی داتگ، تنتنا راستیئے جِندا هم. ما هم همے ڈئولا گواهیَ دئیێن و وتَ زانئے که مئے گواهی راست و بَرهَکّ اِنت. 
گُڈّی هبر 
 13 بازێن چیزّے هستاَت که په تئو بنبشتێنان، بله نلۆٹان گۆن کلم و کاگدا ببنت.  14 اُمێتوار آن که په همے زوتّان ترا بگندان و دێم په دێم گپّ و تْران بکنێن. 
 15 ترا سُهل و آسودگی سر بات! دۆست ترا دْرود و درهباتَ گوَشنت. تئو هم دۆستان یک یکّا په نام، دْرود و درهبات سر کن.