நீரே எங்கள் வாழ்விடமாய் இருக்கிறீர்.

உலகத்தையும் நீர் உருவாக்குமுன்னும்,

நித்தியத்திலிருந்து நித்தியம் வரைக்கும் நீரே இறைவனாய் இருக்கிறீர்.

“மனுமக்களே, தூசியாகுங்கள்” என்கிறீர்.

கழிந்துபோன ஒரு நாளைப் போலவும்,

இரவின் ஒரு சாமத்தைப் போலவும் இருக்கின்றன.

அவர்கள் காலையில் முளைக்கும் பசும்புல்லைப்போல் இருக்கிறார்கள்:

மாலையாகும்போது உலர்ந்து வாடிப்போகும்.

உமது கடுங்கோபத்தால் திகிலடைகிறோம்.

எங்கள் இரகசிய பாவங்களை உமது முகத்தின் வெளிச்சத்திலும் நிறுத்தினீர்.

நாங்கள் எங்களுடைய வருடங்களைப் புலம்பலோடே முடிக்கின்றோம்.

நாங்கள் பெலனுள்ளவர்களாய் இருந்தால், அது எண்பது வருடங்களாகவும் இருக்கலாம்,

எங்கள் வாழ்நாட்கள் விரைவாய்க் கடந்து போகிறது, நாங்களும் பறந்துபோகிறோம்.

உமக்குப் பயப்படத்தக்கதாய் உமது கோபத்தை யார் அறிவார்?

அதினால் நாங்கள் ஞானமுள்ள இருதயத்தைப் பெற்றுக்கொள்வோம்.

உமது பணியாளர்கள்மேல் கருணையாய் இரும்.

அப்பொழுது நாங்கள் இன்பமாய்ப் பாடி,

எங்கள் வாழ்நாளெல்லாம் மகிழ்ச்சியாய் இருப்போம்.

நாங்கள் துன்பங்களைக் கண்ட வருடங்களுக்கும் ஈடாக எங்களை மகிழச் செய்யும்.

உமது மகிமை அவர்களுடைய பிள்ளைகளுக்கும் காண்பிக்கப்படுவதாக.

எங்கள் கைகளின் வேலையை நிலைப்படுத்தும்;

ஆம், எங்கள் கைகளின் வேலையை நிலைப்படுத்தும்.