நம்முடைய இரட்சிப்பின் கன்மலையை சத்தமிட்டுத் துதிப்போம்.

இசையினாலும் பாட்டினாலும் அவரைப் புகழ்ந்து உயர்த்துவோம்.

எல்லாத் தெய்வங்களுக்கும் மேலான மகா அரசருமாய் இருக்கிறார்.

மலை உச்சிகளும் அவருக்கே உரியவை.

வறண்ட நிலத்தையும் அவருடைய கரங்களே உருவாக்கின.

நாம் குனிந்து, பணிந்து, வழிபடுவோம்;

நாம் முழங்காலிடுவோம்.

நாம் அவருடைய மேய்ச்சலின் மக்களும்

அவருடைய பராமரிப்புக்குள்ளான மந்தையுமாய் இருக்கிறோம்.

பாலைவனத்திலே மாசாவில் சோதனை செய்தது போலவும்,

உங்கள் இருதயங்களைக் கடினப்படுத்த வேண்டாம்.

நான் செய்தவைகளைக் கண்டிருந்தும் என்னைப் பரீட்சை பார்த்தார்கள்.

‘அவர்கள் என்னைவிட்டு விலகிப்போகும் இருதயமுள்ள மக்கள் என்றும்,

என்னுடைய வழிகளை அறியாதவர்கள்’ என்றும் நான் சொன்னேன்.

‘அவர்கள் என்னுடைய இளைப்பாறுதலுக்குள் பிரவேசிப்பதில்லை’ என்று,

ஆணையிட்டு அறிவித்தேன்.”