2 ইয়োবে মাত লগাই ক’লে,

3 যিদিনত মোৰ জন্ম হৈছিল, সেই দিন বিনষ্ট হওক,

আৰু পুত্ৰ-সন্তান গৰ্ভত স্থিতি হ’ল বুলি কোৱা ৰাতি বিনষ্ট হওক।

4 সেইদিন অন্ধকাৰময় হওক;

ঈশ্বৰে ওপৰৰ পৰা তললৈ দৃষ্টি নকৰক,

আৰু তাৰ ওপৰত পোহৰ প্ৰকাশিত নহওক;

5 অন্ধকাৰ আৰু মৃত্যুচ্ছায়াই তাক নিজৰ বুলি গ্ৰহণ কৰক;

মেঘে তাক ঢাকি ধৰক;

দিনক আন্ধাৰকৰোঁতা সকলোৱে তাৰ ভয় জন্মাওক।

6 সেই ৰাতিক ঘোৰ অন্ধকাৰে ধৰক।

বছৰৰ দিনবোৰৰ মাজত সি আনন্দ নকৰক,

আৰু মাহৰ লেখতো নপৰক।

7 চোৱা, সেই ৰাতি অসাৰ্থক হওক,

তাত কোনো আনন্দ-ধ্বনি নহওক।

8 দিনক শাও দিওঁতাবোৰে তাক শাও দিয়ক;

বাহুক উচটাবলৈ নিপুণ লোকসকলে তাক শাও দিয়ক।

9 সেইদিনৰ প্রভাতীয় তৰা যেন অন্ধকাৰ হৈ যায়।

সেই ৰাতিয়ে যেন প্ৰভাতৰ কাৰণে অপেক্ষা কৰে, কিন্তু সেই প্ৰভাত যেন কোনো দিন নাহে।

সেইদিনে যেন সূৰ্যৰ প্ৰথম ৰশ্মি কেতিয়াও নেদেখক।

10 কিয়নো সি মোৰ মাতৃৰ গৰ্ভৰ দুৱাৰ বন্ধ নকৰিলে,

আৰু মোৰ চকুৰ পৰা ক্লেশ ঢাকি নথলে।

11 মই কিয় গৰ্ভতে নমৰিলোঁ?

উদৰৰ পৰা বাহিৰ হোৱামাত্ৰে মই কিয় প্ৰাণত্যাগ নকৰিলোঁ?

12 কোলাই মোক কিয় ল’লে?

আৰু মই পিয়াহ খাবলৈ স্তনে বা মোক কিয় গ্ৰহণ কৰিলে?

13 কিয়নো সেয়ে নোহোৱা হ’লে, মই শুই শান্তি পালোহেঁতেন,

সেয়ে নোহোৱা হ’লে, মই নিদ্ৰিত হলোঁহেঁতেন আৰু শান্তি পালোহেঁতেন।

14 তেতিয়া যিসকলে নিজৰ কাৰণে ধ্বংস-স্থান নিৰ্ম্মাণ কৰিছিল,

এনে ৰজাসকলৰ আৰু পৃথিৱীৰ মন্ত্ৰীসকলৰ লগত,

15 অথবা সোণ থকা সেই ৰাজপুত্ৰ সকলৰ সৈতে থাকিব পাৰিলেহেঁতেন,

আৰু যিসকলে নিজ নিজ ঘৰ ৰূপেৰে পৰিপূৰ্ণ কৰিছিল, এনে লোকসকলৰ লগত থাকি মই বিশ্ৰাম পালোঁহেঁতেন,

16 বা গুপ্ত গৰ্ভস্ৰাবৰ দৰে মই একো নহলোঁহেঁতেন,

পোহৰ দেখিবলৈ নোপোৱা সন্তানৰ দৰে হলোঁহেঁতেন।

17 সেই ঠাইত দুষ্টবোৰে আৰু উপদ্ৰৱ নকৰে;

ভাগৰুৱাই তাত জিৰণি পায়।

18 তাত বন্দীয়াৰসকলেও একেলগে নিৰাপদে থাকে;

ক্রীতদাস সকলে কাৰ্যাধ্যক্ষ সকলৰ ডাবি-হুমকি আৰু নুশুনে।

19 তাত সৰু কি বৰ সকলো একে;

আৰু বন্দী তেওঁৰ গৰাকীৰ পৰা মুক্ত হয়।

20 দুৰ্ভগীয়াক কিয় পোহৰ দিয়া যায়?

মনত বিষাদ পোৱাসকলক কিয় জীয়াই থাকিবলৈ দিয়া হয়?

21 তেওঁলোকে মৃত্যুলৈ অপেক্ষা কৰে, কিন্তু সেয়ে নাহে,

আৰু গুপ্ত ধনতকৈয়ো তাক বৰকৈ বিচাৰে।

22 কিয় পোহৰে তেওঁলোকক অধিক উল্লাস দিয়ে,

কিয় মৈদাম বিচাৰি পালে তেওঁলোকে আনন্দ কৰে?

23 যাৰ পথ গুপ্ত থাকে, আৰু ঈশ্বৰে যাৰ চাৰিওফালে বেৰা দিয়ে,

এনে মানুহক কিয় পোহৰ দিয়া হয়?

24 কিয়নো মই খাবলৈ নৌপাওঁতেই মোৰ হুমুনিয়াহ আহে,

আৰু মোৰ কেঁকনি পানীৰ ধাৰৰ দৰে ওলাই থাকে।

25 কিয়নো মই যিহকে ভয় কৰোঁ, সেয়ে মোলৈ ঘটে,

আৰু যিহলৈ আশঙ্কা কৰোঁ, সেয়ে মোলৈ আহে।

26 মোৰ সুখ নাই, শান্তি নাই, বিশ্ৰামো নাই,

কিন্তু দুখহে আহি থাকে।”