பெண்மான் குட்டி ஈன்றதை நீ கண்டிருக்கிறாயோ?

அவை குட்டி ஈனும் நேரத்தை நீ அறிவாயோ?

குட்டி ஈன்றதும் அவைகளின் வலி நீங்கிவிடும்.

அவை திரும்பவும் தாயிடம் திரும்பி வருவதில்லை.

அதின் கட்டுகளை அவிழ்த்தவர் யார்?

உவர்நிலத்தைக் குடியிருப்பாகவும் கொடுத்தேன்.

ஓட்டுகிறவனுடைய சத்தத்தை அது கேட்பதில்லை.

அங்கு பச்சைத் தாவரங்களைத் தேடி அலைகிறது.

அது உனது தொழுவத்தில் இரவைக் கழிக்குமோ?

அது உனக்குப்பின் உழுதுகொண்டு வருமோ?

உன் கடின வேலைகளை அதனிடம் விட்டுவிடுவாயோ?

சூடடிக்கும் களத்தில் கொண்டுவந்து சேர்க்கும் என்று நீ அதை நம்புவாயோ?

நாரையின் சிறகுகளுடனும்

சிறகுகளுடனும் அதை ஒப்பிட முடியாது.

மணலிலே அவற்றைச் சூடாகும்படி விட்டுவிடுகிறது.

காட்டு மிருகங்கள் அவற்றை மிதித்துவிடும் என்றோ அது எண்ணுகிறதில்லை.

அதின் பிரயாசம் வீணாய் போகிறதென்றும் அது கவலைப்படுவதில்லை.

நல்லுணர்வையும் கொடுக்கவில்லை.

குதிரையையும் அதில் சவாரி செய்பவனையும் அலட்சியம் பண்ணுகிறது.

அதின் கழுத்தைப் பிடரிமயிரினால் மூடியது நீயோ?

அதின் பெருமையான மூச்சுடன் பயங்கரமூட்டப் பண்ணுகிறாயோ?

தூசியைக் கிளப்பிக்கொண்டு போர்க்களத்திற்குப் பாய்ந்து செல்கிறது.

அது வாளுக்குப் பயந்து பின்வாங்குவதில்லை.

அதனுடைய இடுப்பில் கலகலக்கிறது.

எக்காள சத்தம் கேட்கும்போது, அதினால் அமைதியாய் நிற்கமுடியாது.

அது போர்க்களத்தையும், படைத் தலைவர்களின் கூக்குரலையும்

தூரத்திலிருந்தே மோப்பம் பிடித்து அறிகிறது.

தெற்கு நோக்கித் தன் சிறகுகளை விரிப்பதும் உன் ஞானத்தினாலேயோ?

தன் கூட்டைக் கட்டுவது உனது கட்டளையினாலேயோ?

செங்குத்தான பாறைகளே அதின் பாதுகாப்பிடம்.

அதின் கண்கள் தொலைவிலிருக்கும் உணவைக் கண்டுகொள்ளும்.

இறந்த உடல்கள் எங்கேயோ அங்கேயே கழுகும் இருக்கும்.”