พระ_เยซู_กลับ_บ้าน_เดิม
(มธ. 13:53-58; ลก. 4:16-30)
๖
๑ พระ_เยซู_ไป_จาก_ที่_นั่น_และ_กลับ_ไป_บ้าน_เดิม พวก_ศิษย์_ก็_ติด_ตาม_ไป_ด้วย
๒ เมื่อ_ถึง_วัน_หยุด_ทาง_ศาสนา^ พระองค์_ก็_สั่งสอน_อยู่_ใน_ที่ประชุม_ของ_ชาว_ยิว มี_คน_เยอะ_มาก_ที่_ทึ่ง_ใน_คำ_สอน_ของ_พระองค์ และ_พูด_กัน_ว่า “เขา_ไป_เอา_ความ_รู้_แบบ_นี้_มา_จาก_ไหน แล้ว_ทำการ_อัศจรรย์_นี้_ได้_ยัง_ไง
๓ เขา_เป็น_แค่_ช่าง_ไม้ ลูก_ของ_มารีย์ พี่ชาย_ของ_ยากอบ โยเสส ยูดาส และ_ซีโมน และ_พวก_น้อง_สาว_ของ_เขา_ก็_อยู่_ใน_เมือง_นี้_กับ_พวก_เรา_อีก_ด้วย” พวก_เขา_จึง_ขุ่นเคือง_พระองค์
๔ พระ_เยซู_จึง_พูด_กับ_พวก_เขา_ว่า “ผู้_พูด_แทน_พระเจ้า_ได้_รับ_เกียรติ_ใน_ทุก_ที่ ยกเว้น_ใน_บ้าน_เมือง ใน_หมู่_ญาติ_พี่_น้อง และ_ใน_ครอบ_ครัว_ของ_ตัวเอง”
๕ เมื่อ_อยู่_ที่_นั่น พระ_เยซู_จึง_ไม่_สามารถ_ทำการ_อัศจรรย์_ได้_นอก_จาก_วางมือ_รักษา_คน_ป่วย_ไม่_กี่_คน
๖ พระองค์_แปลกใจ_ที่_พวก_เขา_ไม่_มี_ความ_เชื่อ_ใน_พระองค์ พระองค์_จึง_ไป_สอน_ที่_หมู่บ้าน_ใกล้_เคียง_แถว_นั้น_แทน
พระ_เยซู_ส่ง_ศิษย์_เอก_สิบ_สอง_คน_ออก_ไป
(มธ. 10:5-15; ลก. 9:1-6)
๗ พระองค์_เรียก_ศิษย์_เอก_ทั้ง_สิบ_สอง_คน_มา แล้ว_ส่ง_พวก_เขา_ออก_ไป_เป็น_คู่ๆ_พระองค์_ทำ_ให้_พวก_เขา_มี_สิทธิ_อำนาจ_เหนือ_วิญญาณ_ชั่ว_ทั้งหลาย
๘ และ_สั่ง_ว่า “อย่า_เอา_อะไร_ติดตัว_ไป_เลย_นอก_จาก_ไม้เท้า ไม่_ต้อง_เอา_อาหาร ถุง_ย่าม_หรือ_เงิน_ติดตัว_ไป
๙ ให้_ใส่_รองเท้า_ได้_แต่_ไม่_ต้อง_เอา_เสื้อผ้า_สำรอง_ไป”
๑๐ พระองค์_พูด_กับ_พวก_เขา_ว่า “บ้าน_ไหน_ที่_ต้อนรับ_คุณ ก็_ให้_อยู่_ที่_บ้าน_นั้น_ตลอด_จน_กว่า_จะ_จาก_เมือง_นั้น_ไป
๑๑ แต่_ถ้า_ที่_ไหน_ไม่_ต้อนรับ_หรือ_ไม่_ฟัง_พวก_คุณ ก็_ให้_ออก_ไป_จาก_ที่_นั่น และ_ให้_สะบัด_ฝุ่น_ออก_จาก_เท้า ด้วย เพื่อ_เป็น_การ_เตือน_พวก_เขา”
๑๒ พวก_ศิษย์_ของ_พระองค์_ก็_ออก_ไป_สั่งสอน ให้_ผู้คน_กลับ_ตัว_กลับ_ใจ_เสียใหม่
๑๓ พวก_เขา_ขับ_ผี_ชั่ว_ออก_ไป_หลาย_ตน ทา_น้ำมัน_มะกอก_ให้_กับ_คน_เจ็บ_ป่วย_เป็น_จำนวน_มาก และ_รักษา_พวก_เขา_จน_หาย
เฮโรด_สั่ง_ตัด_หัว_ยอห์น_คน_ทำ_พิธี_จุ่ม_น้ำ
(มธ. 14:1-12; ลก. 9:7-9)
๑๔ กษัตริย์_เฮโรด^ ได้_ยิน_ชื่อ_เสียง_ของ_พระ_เยซู_เพราะ_คน_พูด_กัน_ไป_ทั่ว บางคน_พูด_ว่า “เขา_ต้อง_เป็น_ยอห์น คน_ทำ_พิธี_จุ่ม_น้ำ_ที่_ฟื้น_ขึ้น_จาก_ความ_ตาย_แน่ๆ_ถึง_ทำ_การ_อัศจรรย์_พวก_นี้_ได้”
๑๕ บางคน_พูด_ว่า “เขา_คือ_เอลียาห์^” และ_บางคน_พูด_ว่า “เขา_คือ_ผู้_พูด_แทน_พระเจ้า_เหมือน_กับ_ผู้_พูด_แทน_พระเจ้า_คน_อื่นๆ_ใน_สมัย_โบราณ_นั้น”
๑๖ เมื่อ_เฮโรด_ได้_ยิน_เรื่อง_พวก_นี้ พระองค์_พูด_ว่า “ต้อง_เป็น_ยอห์น คน_ที่_เรา_สั่ง_ให้_ตัด_หัว_ฟื้น_ขึ้น_จาก_ตาย_แน่ๆ”
๑๗ เพราะ_เฮโรด_เอง_ที่_เป็น_คน_สั่ง_ให้_จับ_ยอห์น_ล่าม_โซ่_และ_ขัง_คุก_ไว้ เพราะ_เห็น_แก่_นาง_เฮโรเดียส_ภรรยา_ของ_ฟีลิป_น้อง_ชาย_ของ_เฮโรด
๑๘ เพราะ_ยอห์น_ได้_เตือน_กษัตริย์_เฮโรด_บ่อยๆ_ว่า “พระองค์_ทำ_ไม่_ถูก ที่_เอา_ภรรยา_น้อง_ชาย_มา_เป็น_ภรรยา_ตัวเอง”
๑๙ ทำ_ให้_เฮโรเดียส_แค้น_ใจ_อยาก_จะ_ฆ่า_ยอห์น แต่_ก็_ทำ_ไม่_ได้
๒๐ เพราะ_กษัตริย์_เฮโรด_กลัว_ยอห์น พระองค์_รู้_ว่า_ยอห์น_เป็น_คน_ที่_ทำ_ตาม_ความ_ต้อง_การ_ของ_พระเจ้า และ_เป็น_คน_บริสุทธิ์ จึง_ปกป้อง_ยอห์น_ไว้ ทุก_ครั้ง_ที่_เฮโรด_ฟัง_ยอห์น_สอน_ก็_ลำบาก_ใจ แต่_ก็_ยัง_ชอบ_ฟัง
๒๑ แล้ว_โอกาส_ของ_นาง_เฮโรเดียส_ก็_มา_ถึง เมื่อ_เฮโรด_จัด_งาน_วัน_เกิด_ของ_พระองค์_ขึ้น พระองค์_เชิญ_พวก_ข้าราชการ_ชั้น_สูง นาย_ทหาร_ชั้น_ผู้ใหญ่ และ_คน_สำคัญๆ_ของ_แคว้น_กาลิลี_มา_ใน_งาน
๒๒ ลูกสาว_ของ_นาง_เฮโรเดียส_เข้า_มา_เต้นรำ ทำ_ให้_เฮโรด_และ_บรรดา_แขก_เหรื่อ_ถูก_อก_ถูก_ใจ_มาก แล้ว_กษัตริย์_เฮโรด_จึง_บอก_กับ_หญิง_สาว_นี้_ว่า “อยาก_ได้_รางวัล_อะไร_ก็_ขอ_มา_เลย เรา_จะ_ให้”
๒๓ พระองค์_ยัง_สัญญา_อีก_ว่า “เรา_จะ_ให้_ทุก_อย่าง_ที่_เจ้า_ขอ แม้_กระทั่ง_ครึ่ง_หนึ่ง_ของ_อาณา_จักร_นี้”
๒๔ เธอ_ก็_ออก_ไป_ถาม_แม่_ว่า “แม่ หนู_ขอ_อะไร_ดี_คะ” แม่_ตอบ_ว่า “ขอ_หัว_ของ_ยอห์น_คน_ทำ_พิธี_จุ่ม_น้ำ_สิ”
๒๕ แล้ว_เธอ_ก็_รีบ_วิ่ง_เข้า_ไป_บอก_กษัตริย์_ว่า “ดิฉัน_ขอ_หัว_ของ_ยอห์น คน_ทำ_พิธี_จุ่ม_น้ำ_ใส่_ถาด_มา_ให้_ที่_นี่_ค่ะ”
๒๖ กษัตริย์_เฮโรด_เสียใจ_มาก แต่_เพราะ_เขา_ได้_สาบาน_ไว้_แล้ว_ต่อหน้า_แขก_เป็น_จำนวน_มาก เฮโรด_จึง_ไม่_กล้า_ที่_จะ_ผิด_คำ_พูด_กับ_เธอ
๒๗ เฮโรด_จึง_สั่ง_ให้_เพชฌฆาต_ไป_ตัด_หัว_ของ_ยอห์น_ใน_คุก_ทัน_ที
๒๘ และ_เอา_ใส่_ถาด_มา_ให้_กับ_เธอ แล้ว_เธอ_ก็_เอา_ไป_ให้_แม่_ของ_เธอ
๒๙ เมื่อ_ศิษย์_ของ_ยอห์น_รู้_เข้า_ก็_พา_กัน_มา_รับ_ร่าง_ของ_ยอห์น_ไป_ฝัง_ไว้_ใน_อุโมงค์
พระ_เยซู_เลี้ยง_คน_ห้า_พัน_คน
(มธ. 14:13-21; ลก. 9:10-17; ยน. 6:1-14)
๓๐ พวก_ศิษย์_ที่_พระ_เยซู_ส่ง_ออก_ไป ได้_กลับ_มา_หา_พระองค์ และ_เล่า_เรื่อง_ทุก_อย่าง_ที่_ได้_ทำ_และ_สอน_ให้_พระองค์_ฟัง แล้ว_พระ_เยซู_บอก_พวก_เขา_ว่า
๓๑ “พวก_เรา_ไป_หา_ที่_เงียบๆ_พักผ่อน_กัน_เถอะ” เพราะ_มี_ผู้คน_เป็น_จำนวน_มาก_มา_หา_พระองค์ จน_ไม่_มี_เวลา_แม้_แต่_จะ_กิน_อาหาร_กัน
๓๒ พวก_เขา_จึง_ลง_เรือ_ไป_ยัง_ที่_เปลี่ยว_เพื่อ_อยู่_กัน_เฉพาะ_พวก_เขา
๓๓ แต่_ก็_มี_คน_จำนวน_มาก_เห็น_พวก_เขา_จาก_ไป_และ_จำได้ จึง_มี_คน_มาก_มาย_จาก_หมู่บ้าน_ต่างๆ_รีบ_เดิน_ตาม_ไป_ที่_นั่น และ_ไป_ถึง_ก่อน_พวก_เขา
๓๔ เมื่อ_พระองค์_มา_ถึง_ฝั่ง_ก็_เห็น_ฝูงชน_เป็น_จำนวน_มาก_รอ_อยู่_ก่อน_แล้ว พระองค์_รู้สึก_สงสาร เพราะ_พวก_เขา_เหมือน_ฝูง_แกะ_ที่_ไม่_มี_ผู้เลี้ยง พระองค์_จึง_เริ่ม_สั่งสอน_พวก_เขา_หลาย_เรื่อง
๓๕ เมื่อ_มัน_เริ่ม_เย็น_มาก พวก_ศิษย์_มา_บอก_พระองค์_ว่า “อาจารย์ ที่_นี่_เปลี่ยว_มาก และ_นี่_ก็_เย็น_มาก_แล้ว
๓๖ ส่ง_พวก_นี้_กลับ_ไป_เถอะ พวก_เขา_จะ_ได้_เข้า_ไป_ตาม_ชนบท_ตาม_หมู่บ้าน_แถวๆ_นี้_และ_ไป_หา_ซื้อ_อะไร_กิน_กัน”
๓๗ แต่_พระองค์_กลับ_ตอบ_ว่า “พวก_คุณ_หา_อะไร_ให้_พวก_เขา_กิน_สิ” พวก_เขา_ก็_ตอบ_ว่า “พวก_เรา_ต้อง_ใช้_ถึง_สอง_ร้อย_เหรียญ_เงิน_ที_เดียว_นะ_ครับ ถึง_จะ_พอ_ซื้อ_อาหาร_มา_เลี้ยง_คน_พวก_นี้”
๓๘ พระ_เยซู_พูด_กับ_พวก_เขา_ว่า “ไป_ดู_สิ_ว่า_พวก_คุณ_มี_ขนมปัง_อยู่_กี่_ก้อน” เมื่อ_พวก_เขา_รู้_ก็_กลับ_มา_บอก_ว่า “มี_ขนมปัง_ห้า_ก้อน_กับ_ปลา_สอง_ตัว_ครับ”
๓๙ พระองค์_จึง_สั่ง_ให้_พวก_เขา_ไป_จัด_การ_ให้_ชาว_บ้าน_นั่ง_กัน_เป็น_กลุ่มๆ_บน_พื้นที่_มี_หญ้า_ขึ้น_เขียว_ชอุ่ม_แถว_นั้น
๔๐ พวก_ชาว_บ้าน_นั่ง_กัน_เป็น_กลุ่มๆ กลุ่ม_ละ_ร้อย_บ้าง ห้า_สิบ_บ้าง
๔๑ แล้ว_พระองค์_หยิบ_ขนมปัง_ห้า_ก้อน_และ_ปลา_สอง_ตัว_ขึ้น_มา มอง_ขึ้น_ไป_บน_สวรรค์_ขอบคุณ_พระเจ้า แล้ว_หัก_ขนมปัง_ส่ง_ให้_กับ_พวก_ศิษย์_ไป_แจก_ชาว_บ้าน และ_พระองค์_แบ่ง_ปลา_สอง_ตัว_นั้น_แจก_พวก_เขา_ทุก_คน_ด้วย
๔๒ ทุก_คน_กิน_กัน_จน_อิ่ม
๔๓ แล้ว_พวก_ศิษย์_เก็บ_เศษ_ขนมปัง_และ_ปลา_ที่_เหลือ_ได้_สิบ_สอง_เข่ง_เต็มๆ
๔๔ นับ_เฉพาะ_ผู้ชาย_ที่_มา_กิน_ได้_ถึง_ห้า_พัน_คน
พระ_เยซู_เดิน_บน_ทะเล
(มธ. 14:22-33; ยน. 6:15-21)
๔๕ ทัน_ที_หลัง_จาก_ที่_กิน_เสร็จ พระองค์_ให้_พวก_ศิษย์_ลง_เรือ_ข้าม_ฟาก_ไป_ก่อน_ล่วงหน้า ไป_ยัง_เมือง_เบธไซดา ส่วน_พระองค์_ยัง_รอ_ส่ง_ชาว_บ้าน_อยู่
๔๖ หลัง_จาก_ชาว_บ้าน_กลับ_หมด_แล้ว_พระองค์_ขึ้น_ไป_อธิษฐาน_ที่_บน_ภูเขา
๔๗ ใน_คืน_นั้น_เรือ_ของ_พวก_ศิษย์_ยัง_ลอย_อยู่_กลาง_ทะเล_สาบ ส่วน_พระองค์_อยู่_บน_ฝั่ง_เพียง_คน_เดียว
๔๘ พระองค์_เห็น_พวก_ศิษย์_กำลัง_พาย_เรือ_อยู่_ด้วย_ความ_ยาก_ลำบาก_เพราะ_มี_ลม_แรง_มาก_ต้าน_เรือ_ไว้ ระหว่าง_ตี_สาม_ถึง_หก_โมง_เช้า_นั้น_พระองค์_เดิน_บน_น้ำ_มา_หา_พวก_เขา และ_ทำ_ท่า_เหมือน_จะ_เดิน_ผ่าน_ไป
๔๙ เมื่อ_พวก_ศิษย์_เห็น_พระองค์_เดิน_อยู่_บน_น้ำ ก็_คิด_ว่า_เป็น_ผี_เลย_ร้อง_ตะโกน_กัน_ลั่น
๕๐ เพราะ_ตกใจ_กลัว_มาก แต่_ใน_ทัน_ใด_นั้น พระองค์_ก็_พูด_กับ_พวก_เขา_ว่า “ไม่_ต้อง_ตกใจ เรา_เอง ไม่_ต้อง_กลัว”
๕๑ จาก_นั้น_พระองค์_ก็_ขึ้น_ไป_อยู่_บน_เรือ_กับ_พวก_เขา แล้ว_ลม_ก็_สงบ_ลง พวก_เขา_ประหลาดใจ_มาก
๕๒ เพราะ_พวก_เขา_ยัง_มี_ใจ_ที่_แข็ง_กระด้าง_อยู่ จึง_ยัง_ไม่_เข้า_ใจ_ถึง_การ_อัศจรรย์_ที่_พระองค์_เพิ่ง_ทำ_ไป_กับ_ขนมปัง_ห้า_ก้อน_นั้น
พระ_เยซู_รักษา_คน_ไม่_สบาย
(มธ. 14:34-36)
๕๓ เมื่อ_ข้าม_ฟาก_มา_ก็_มา_ถึง_ฝั่ง_เมือง_เยนเนซาเรท พวก_ศิษย์_ก็_ผูก_เรือ_ไว้
๕๔ พอ_ลง_จาก_เรือ ชาว_บ้าน_ก็_จำ_พระองค์_ได้
๕๕ พวก_เขา_วิ่ง_ไป_บอก_คน_อื่นๆ_ทั่ว_บริเวณ_นั้น และ_หาม_คน_ป่วย_ใส่_แคร่_มา_หา_พระองค์ ไม่_ว่า_พระองค์_จะ_อยู่_ที่_ไหน_ก็_ตาม
๕๖ ไม่ว่า_พระองค์_จะ_เข้า_ไป_ใน_หมู่บ้าน หรือ_ใน_เมือง หรือ_ใน_ชนบท ชาว_บ้าน_ก็_จะ_นำ_คน_ป่วย_มา_วาง_ไว้_ที่_ตลาด และ_พวก_คน_ป่วย_ต่าง_อ้อน_วอน_ขอ_แตะ_แค่_ชาย_เสื้อคลุม_ของ_พระองค์ และ_ทุก_คน_ที่_ได้_แตะ_ก็_หาย_กัน_หมด