1 Худаниң адими болған Мусаниң дуаси: —

Я Рәббим,

Сән барлиқ дәвирдә бизгә макан болуп келиватисән;

2 Тағлар вуҗудқа кәлмәстин бурун,

Сән йәр вә аләмни шәкилләндүрмәстин бурун,

Әзәлдин әбәткичә Тәңридурсән.

3 Сән инсанни тупраққа айландуруп: —

«Һәй, инсан балилири, қайтиңлар!» — дәйсән.

4 Мана, Сениң нәзириңдә миң жил —

Өтүп кәткән түнүгүнки бир күн,

Түндики бир җесәктур, халас.

5 Сән адәмләрни су ташқинидәк елип кетисән,

Улар өтүп кәткән бир уйқидәк,

Таң сәһәрдә үнүп чиққан от-чөпкә охшайду —

6 Әтигәндә улар көкирип үниду,

Кечиси болса кесилип, солишип кетәр.

7 Чүнки биз ғәзивиң билән йоқаймиз,

Қәһриң билән дәккә-дүккидә қалимиз.

8 Сән қәбиһликлиримизни көз алдиңға,

Йошурун қилмишлиримизни җамалиңниң нури алдиға қойдуң.

9 Барлиқ күнлиримиз дәрғәзивиң астида өтүп кетиду,

Жиллиримизни бир уһ тартиш биләнла түгитимиз.

10 Өмримизниң жиллири йәтмиш жил,

Мағдуримиз бар болса сәксән жил;

Бирақ уларниң пәхри җапа вә беһудиликтур;

Һаят тезлик билән үзәр,

Мана, биз учуп кәттуқ.

11 Саңа болған һөрмәт-әйминишниң аз-көплүгигә қарап һесаплинидиған,

Аччиғиңниң шиддитини ким билсун?

12 Шуңа көңлимизни даналиққа қоюшимиз үчүн,

Күнлиримизни санашни бизгә үгәткәйсән!

13 Йенимизға қайтқайсән, и Пәрвәрдигар, Сени қачанғичә...?!

Қуллириңға рәһим қилғайсән!

14 Бизни әтигәндә өзгәрмәс муһәббитиң билән қандурғайсән;

Ундақта барлиқ күнлиримиздә күйләрни яңритип шатлинимиз.

15 Сән бизни җапаға чөмгән күнләргә асасән,

Күлпәтни көргән жиллиримизға асасән йәнә хурсән қилғин!

16 Улуқ ишлириң қуллириңға көрүнгәй,

Шану-шәвкитиң уларниң оғуллириғиму ашкарә болғай!

17 Пәрвәрдигар Худайимизниң шерин мәрһәмити үстимиздә болғай,

Қолимизниң ишлирини үстимизгә бәрикәтлик қилғайсән,

Бәрһәқ, қолимизниң ишлирини бәрикәтлик қилғайсән!