எனக்குச் செவிகொடுக்கும்படியாக நான் இறைவனை நோக்கி அழுதேன்.

இரவில் என் கைகளைத் தளராமல் உயர்த்தினேன்,

என் ஆத்துமாவோ ஆறுதலடைய மறுத்தது.

நான் தியானித்தேன், என் ஆவியோ சோர்ந்துபோயிற்று.

நான் பேசமுடியாதபடி மிகவும் கஷ்டப்பட்டேன்.

கடந்துபோன வருடங்களைப்பற்றியும் நான் நினைத்தேன்;

என் இருதயம் தியானித்தது, என் ஆவியோ இப்படி விசாரணை செய்தது:

அவர் மீண்டும் ஒருபோதும் தயவு காண்பிக்கமாட்டாரோ?

அவருடைய வாக்குத்தத்தம் தலைமுறை தலைமுறைக்கும் அற்றுப்போயிற்றோ?

அவர் தமது கோபத்தில் இரக்கங்காட்ட மறுத்துவிட்டாரோ?”

எனக்காக செயலாற்றுகிறது,

ஆம், முற்காலத்தில் நீர் செய்த அற்புதங்களை நான் நினைவிற்கொள்வேன்.

உமது வல்லமையான செயல்களை நான் சிந்திப்பேன்” என்றேன்.

நம்முடைய இறைவனைப்போல் பெரிய தெய்வம் யார்?

நீர் மக்கள் மத்தியில் உமது வல்லமையை வெளிப்படுத்துகிறீர்.

யாக்கோபு, யோசேப்பு ஆகியோரின் சந்ததியான உமது மக்களை நீர் மீட்டுக்கொண்டீர்.

சமுத்திரம் உம்மைக் கண்டு தத்தளித்தது;

மகா ஆழங்களும் நடுங்கின.

ஆகாயங்கள் முழங்கி அதிர்ந்தன;

உமது அம்புகள் அங்கும் இங்கும் மின்னிப் பாய்ந்தன.

உமது மின்னல் உலகத்திற்கு வெளிச்சம் கொடுத்தது;

பூமி நடுங்கி அதிர்ந்தது.

உமது வழி பெருவெள்ளத்திலும் இருந்தது;

ஆனாலும் உமது அடிச்சுவடுகள் காணப்படவில்லை.

நீர் உமது மக்களை ஒரு மந்தையைப்போல் நடத்தினீர்.