Main Index: Indonesian (Bahasa Indonesia Sehari-hari)

Ayub 17

[1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] [10] [11] [12] [13] [14] [15] [16] [17] [18] [19] [20] [21] [22] [23] [24] [25] [26] [27] [28] [29] [30] [31] [32] [33] [34] [35] [36] [37] [38] [39] [40] [41] [42]

17:1 Ajalku sudah dekat, hampir putuslah napasku; hanyalah kuburan yang tinggal bagiku.

17:2 Orang menjadikan aku bahan ejekan; kulihat betapa mereka melontarkan sindiran.

17:3 Aku ini jujur, ya Allah. Percayalah padaku! Siapa lagi yang dapat menyokong perkataanku?

17:4 Kaututup hati mereka sehingga tak mengerti; jangan sampai mereka menundukkan aku kini.

17:5 Menurut pepatah, siapa mengadukan teman demi keuntungan, anak-anaknya sendiri akan menerima pembalasan.

17:6 Kini aku disindir dengan pepatah itu; mereka datang untuk meludahi mukaku.

17:7 Mataku kabur karena dukacita; seluruh tubuhku kurus merana.

17:8 Orang yang saleh, terkejut dan heran; orang yang tak bersalah, menganggap aku tidak bertuhan.

17:9 Orang yang baik dan yang tidak bersalah, makin yakin cara hidupnya berkenan kepada Allah.

17:10 Tapi seandainya kamu semua datang ke mari, tak seorang bijaksana pun yang akan kudapati.

17:11 Hari-hariku telah lalu, gagallah segala rencanaku; hilang pula semua cita-cita hatiku.

17:12 Tetapi sahabat-sahabatku berkata, 'Malam itu siang dan terang hampir tiba.' Namun aku tahu dalam hatiku bahwa tetap gelaplah keadaanku.

17:13 Hanya dunia mautlah yang kuharapkan, di sanalah aku akan tidur dalam kegelapan.

17:14 Kuburku kunamakan "Ayahku", dan cacing-cacing pemakan tubuhku kusebut "Ibu" dan "Saudara perempuanku".

17:15 Di manakah harapan bagiku; siapa melihat adanya bahagia untukku?

17:16 Apabila aku turun ke dunia orang mati, aku tidak mempunyai harapan lagi."

Webnet77.com